سخت است حرفت را نفهمند،

سخت تر این است که حرفت را اشتباهی بفهمند،

حالا میفهمم، که خدا چه زجری میکشد

وقتی این همه آدم حرفش را که نفهمیده اند هیچ،

اشتباهی هم فهمیده اند.

دوش بر گوشم رسید این مژده از جان آفرینم
کاید از ره آن نگار دلنواز و نازنینم

گفتم ای مه از کدامین آسمان باشی؟ بگفتا
شمس ایوان ولایت، عُروَة الوثقای دینم

من همان ماه تمامم، جلوه ی ماه صیامم
شاهد صلح و قیامم، وجه رب العالمینم

شعر بعدی با حرف ( م )

دست از دامن این پیک مبـارک نکشم
که به مهمانی آن دوست ندا کرد مرا

زین دعاهاست که با این همه بی‌برگی و ضعف
در گلـستان ادب نـغمه سرا کرد مرا

شعر بعدی با حرف (الف)

•**•.¸ فـــــــــانوس خـــــیال ¸.•**•

من صبورم اما

 

من صبورم اما...

به خدا دست خودم نیست اگر می رنجم

اگر شادی زیبای تو رابه غم غربت چشمان خودم میبندم

تو نمی دانی چقدر با همه ی عاشقی ام محزونم

و به یاد همه ی خاطرهات مثل یک شبنم افتاده به خاک مغمونم

من صبورم اما...

بی دلیل از قفس کهنه ی شب می ترسم

بی دلیل از همه تیرگی تلخ غروب و چراغی که تو را از شب متروک دلم دور کند میترسم

من صبورم اما...

این بغض گران صبر نمی داند چیست!!!!

 

بـــــــــــــــــــــاران-Rain

 

 

وای ؛ باران  باران شیشه ی پنجره را باران شست. از دل

 من اما ، چه کسی نقش تو را خواهد شست؟ آسمان

 سربی رنگ ، من درون قفس سرد اتاقم دلتنگ. می پرد

 مرغ نگاهم تا دور وای باران باران پرمرغان نگاهم را

شست............«حمید مصدق»  

بـــــــــاز چـــــــشمــــهایم بارید

 

 

باز چشمهایم بارید

باز دستهایم لرزید

حرفهایم در عمق دلم جاماند

اما خاطراتت بیرون ریخت

روزهای سخت بر من خندیدند و رفتند

شبهای سرد ایستادند و نظاره کردند

و چه سخت بود شبهای جدایی

وچه سخت بود لحظه های بی تو بودن

و غربت نمک زخمهایم

کاش تو را می دیدم

در آن لحظه ای که لب جوی می نشستی

کاش تو را می دیدم

در آن وقت که دیدگانم خاموش نبود

آهسته تر می گویم

کاش تو را می بوسیدم

دل داده ام بر باد، بر هر چه بادا باد
مجنون‌تر از لیلی، شیرین‌تر از فرهاد
ای عشق از آتش، اصل و نسب داری
از تیره‌ی دودی، از دودمان باد
آب از تو طوفان شد، خاک از تو خاکستر
از بوی تو آتش، در جان باد افتاد
هر قصر بی شیرین، چون بیستون ویران
هر کوه بی فرهاد، کاهی بدست باد
هفتاد پشت ما از نسل غم بودند
ارث پدر ما را، اندوه مادرزاد
از خاک ما در باد، بوی تو می‌آیدتنها تو می‌مانی، ما می‌رویم از یاد

 

کجا بودی وقتی برات شکستم

یخ زده بود شاخه گلم تو دستم

کجا بودی وقتی غریبی و درد

داشت من تنهارو دیوونه میکرد

کجا بودی وقتی که از پنجره

میپرسیدم این چندمین عابره؟؟؟

کجا بودی وقتی تو رو میخواستم

که دستات آروم بشینه تو دستم

کجا بودی وقتی که گریه کردم

از تو به آسمون گلایه کردم

کجا بودی وقتی کنار عکسات

شبا نشستم به هوای چشمات

کجا بودی ببینی من میسوزم

عین چشات سیاهه رنگ روزم

سرزنشای مردمو شنیدم

هرچی که باورت نمیشه دیدم

کنایه هاشونو به جون خریدم

نبود ستاره ام شبا گریه چیدم

کجا بودی نگام به در سفید شد

هرکی به جز من از تونا امید شد

کجا بودی وقتی صدات میکردم

به آسمون رسید صدای دردم

کجا بودی من از خودم گذشتم

هر جا بگی رو دنبال تو گشتم

کجا بودی ببینی بی ستاره ام

ببینی جز تو کسی رو ندارم

 

 

مردی در خواب با   خدا  مکالمه‌ای داشت:خداوندا! دوست دارم بدانم بهشت و جهنم چه شکلی است؟ خدا او را به سمت دو در

هدایت کرد و یکی از آنها را باز کرد، مرد نگاهی به داخل انداخت، درست در وسط اتاق یک میز گرد بزرگ وجود داشت که روی آن

یک ظرف خورش بود، که آنقدر بوی خوبی داشت که دهانش آب افتاد، افرادی که دور میز نشسته بودند بسیار لاغر مردنی و

مریض حال بودند، به نظر قحطی زده می آمدند، آنها در دست خود قاشق‌هایی با دسته بسیار بلند داشتند که این دسته‌ها به

بالای بازوهایشان وصل شده بود و هر کدام از آنها به راحتی می توانستند دست خود را داخل ظرف خورش ببرند تا قاشق خود

را پر نمایند، اما از آن جایی که این دسته‌ها از بازوهایشان بلندتر بود، نمی‌توانستند دستشان را برگردانند و قاشق را در دهان

خود فرو ببرند.

مرد با دیدن صحنه بدبختی و عذاب آنها غمگین شد، خداوند گفت: “تو جهنم را دیدی، حال نوبت بهشت است”، آنها به سمت اتاق

بعدی رفتند و خدا در را باز کرد، آنجا هم دقیقا مثل اتاق قبلی بود، یک میز گرد با یک ظرف خورش روی آن و افراد دور میز، آنها

مانند اتاق قبل همان قاشق های دسته بلند را داشتند، ولی به اندازه کافی قوی و چاق بوده، می‌گفتند و می‌خندیدند، مرد

گفت: “خداوندا نمی‌فهمم؟!”، خدا پاسخ داد: “ساده است، فقط احتیاج به یک مهارت دارد، می‌بینی؟ اینها یاد گرفته‌اند که به

یکدیگر غذا بدهند، در حالی که آدم های طمع کار اتاق قبل تنها به خودشان فکر می‌کنند.